Macit MAHMUT

YAĞMUR ALTINDA

Piyano dersinden çıktı canı sıkkındı yine. Derslere başladığı günkü piyano sevgisi gün geçtikçe saygıya dönüşüyordu. Eve gitmeden çarşıda birkaç tur atmak istedi, takılabileceği bir şeyler arıyordu aslında. Caddelerde boş geziyordu. Hafiften yağmur başladı. Damlaların sesi arttıkça üstüne gelen insanlardan sıyrılıp yalnızlaşmaya başladığını hissetti. Çevresine baktı; kimileri hatta çoğu koştururcasına bir yerlere gidiyordu, bazısı da telefonlarıyla konuşuyordu. Ama nerdeyse herkes birileriyle konuşuyordu kendisi gibi yalnız olan kimse yoktu sanki. Yazık ki konuşmayan kimseyi göremedi. Yağmur hızını arttırdıkça adeta ayakları yerden kesiliyordu. Yağmur arttıkça insanlar azalmaya başladı. Yağmur artık sağanağa döndü yol kenarındaki suyoluna baktı. “Alt yapıyı görüyor musun, iki dakikada sel aldı ortalığı.” diyecek birisinin olmadığını gördü. Kafasını kaldırdı etrafına tekrar baktı. İşte o zaman gördü yalnız ve telefonla konuşmayan kendisi gibi insanları. Toplu saçlarını açarak her telin ıslanmasına izin verdi. Yalnız ve telefonla konuşmayan insanlar birbirlerinin farkına vardı. Islanmamak için dükkânlara yığılmış bakışlar arasında deli olduğu düşünülen üç insan durdukları yerde birbirlerine bakıyordu. Buğulanan vitrinlerdeki mankenler gibi herkes bu üç insanı izliyordu. Üç konuşmayan insan ise çevrelerindeki bakışlardan habersiz birbirine bakıyordu. Tek duydukları kafalarına sağanak yağmurun sesiydi. Birkaç dakikalık bakışmadan sonra sanki birisi onu uyandırmaya çalışır gibi dürtüyordu. Kafasını çevirdi etrafına bakındı ve bir ses duymaya başladı “Şemsiye, beş lira!” gözünü kapadı, açtı; yeni insanlar gördü, koştururken konuşan şemsiyeli insanlar. Havaya baktı yağmurun yağdığını teyit etmek için. Zira artık ne damlaların sesini duyabiliyor ne de kendisi gibi olan diğer iki insanı görebiliyordu. Islanmamak için dükkânlara yığılmış bakışlar arasında deli olduğu düşünülen üç insan durdukları yerde birbirine bakıyordu. Buğulanan vitrinlerdeki mankenler gibi herkes bu üç insanı izliyordu.