Salih HİLMİ

MAHALLE UÇURUMU

Kırmızı karanfiller düştü mahalleye

Sokaklar kırmızılar giyindi

Korkusuz yıldızlar söndü bu yerde

Sen tuhaf hayallerinde yittin

Mahallede uçurumlar doğurdun

Senin yolun hep arzu çeşmeleriydi

Gözün akbaba gözü sanki

Ürküttün gülü, bülbülü

Neşe mahalle kokusuydu

Sevda yayılırdı çiçeklerde

Bahtiyardık küçük insanlar olarak

Yaşardık, koklardık neşeyi ve sevdayı her daim

Bir kış günüydü mahallede

Hicran bulutları taşıdın umarsızca

Sustum, anlatamadım hatırlarsın

Sözlerin bir bombaydı, düşünmedin

Günler yıl oldu bana

Bir kibrit ateşledin mahallede

Nice ağacı yaktın sinsice

İtiraf et kendine, değişmişsin

Bırak bu mahalleyi, bulutları kuruttun

Kuraktır tüm çevre, her köşe

Cümle bulutla ruhum gamlıdır benim

Git uzak bir mahalleye, bekle akıbetini

Ali KARTAL

BEN 

Ben

Yalnızlığın somut adı

Ümitsizlik ve yıkılmışlığın yoldaşı

Sessiz karanlık sokakların arkadaşı

Yıldızın, ayın, gecenin meçhul sırdaşı

Ben

Kaçan uykuların yoldaşı

Gariplerin ebedi arkadaşı

Dertsiz dertlilerin adaşı

Gönlü kırıkların en başı

Ben

Değilim sana

Yol gösteren bir Süreyya

Kutlularını taşıyor Nuh’uyla

Ve ben 

Yine yapayalnızım.

Macit MAHMUT

YAĞMUR ALTINDA

Piyano dersinden çıktı canı sıkkındı yine. Derslere başladığı günkü piyano sevgisi gün geçtikçe saygıya dönüşüyordu. Eve gitmeden çarşıda birkaç tur atmak istedi, takılabileceği bir şeyler arıyordu aslında. Caddelerde boş geziyordu. Hafiften yağmur başladı. Damlaların sesi arttıkça üstüne gelen insanlardan sıyrılıp yalnızlaşmaya başladığını hissetti. Çevresine baktı; kimileri hatta çoğu koştururcasına bir yerlere gidiyordu, bazısı da telefonlarıyla konuşuyordu. Ama nerdeyse herkes birileriyle konuşuyordu kendisi gibi yalnız olan kimse yoktu sanki. Yazık ki konuşmayan kimseyi göremedi. Yağmur hızını arttırdıkça adeta ayakları yerden kesiliyordu. Yağmur arttıkça insanlar azalmaya başladı. Yağmur artık sağanağa döndü yol kenarındaki suyoluna baktı. “Alt yapıyı görüyor musun, iki dakikada sel aldı ortalığı.” diyecek birisinin olmadığını gördü. Kafasını kaldırdı etrafına tekrar baktı. İşte o zaman gördü yalnız ve telefonla konuşmayan kendisi gibi insanları. Toplu saçlarını açarak her telin ıslanmasına izin verdi. Yalnız ve telefonla konuşmayan insanlar birbirlerinin farkına vardı. Islanmamak için dükkânlara yığılmış bakışlar arasında deli olduğu düşünülen üç insan durdukları yerde birbirlerine bakıyordu. Buğulanan vitrinlerdeki mankenler gibi herkes bu üç insanı izliyordu. Üç konuşmayan insan ise çevrelerindeki bakışlardan habersiz birbirine bakıyordu. Tek duydukları kafalarına sağanak yağmurun sesiydi. Birkaç dakikalık bakışmadan sonra sanki birisi onu uyandırmaya çalışır gibi dürtüyordu. Kafasını çevirdi etrafına bakındı ve bir ses duymaya başladı “Şemsiye, beş lira!” gözünü kapadı, açtı; yeni insanlar gördü, koştururken konuşan şemsiyeli insanlar. Havaya baktı yağmurun yağdığını teyit etmek için. Zira artık ne damlaların sesini duyabiliyor ne de kendisi gibi olan diğer iki insanı görebiliyordu. Islanmamak için dükkânlara yığılmış bakışlar arasında deli olduğu düşünülen üç insan durdukları yerde birbirine bakıyordu. Buğulanan vitrinlerdeki mankenler gibi herkes bu üç insanı izliyordu. 

A.Bahtiyar GÜNDÜZ

CETVEL

Bu zamana bulalım hakiki, şaşmaz cetvel

Tuzaklar böyle garip değildi bundan evvel

Sanmıştık ki alacak hakkını her karınca

Unutuldu som çile bulutlara varınca

Gaye oldu tek mide, insanlık eski moda

Sevgi, saygı kayıptır değerler hep askıda

Hikmet, bilim, hem sanat olmuş sanki boş hobi

Nezahet, ahlak, izzet zamaneye bir fobi

Tefekküre duralım olsun hoşça akıbet

Nihayet bulsun hele bin bir türlü musibet

Ragıp MİRZADE

DİVAN ŞİİRİNDEN YILDIZ BEYİTLER

1- Ettik o kadar ref’i teayyün ki Neşâtî

Âyine-i pür-tâb-ı mücellâda nihânız

NEŞÂTÎ

2-Ehibbâ şîve-i yağmada mebhût eyler a’dâyı

Hüdâ göstermesin âsâr-ı izmihlâl bir yerde

YENİŞEHİRLİ AVNİ BEY (mebhût eylemek: hayretten parmak ısırtmak) 

3-Kesmezem ağyâr cevri ile cânândan ümid

Kim kesilmez havf-ı şeytân ile imândan ümid

AVNÎ

4-Düşman ne denlû saht ise de şâd ol ey Nedîm

Seng üzre gösterir zer-i kâmil ayârını

NEDİM

5-Ağlamakla dürr-i valsa tâlib oldum, ta’n değil

Eylese gavvâs olanlar bahr-i ummândan ümid

AVNÎ

6-Güle gûş ettiremez yok yere bülbül inler

Varak-ı mihr ü vefâyı kim okur kim dinler

KARAMANLI KÂMÎ

7-Gerdûn sitem-i baht-ı siyâh etmeğe değmez

Billâh bu gamhâne bir âh etmeğe değmez

İZZET MOLLA

8-Erbâb-ı aşka pîşe hemân her gün âh imiş

Her bir nefes ki âh ile geçmez, günâh imiş

YENİŞEHİRLİ AVNİ BEY

9-Yerin od etmedik kim vardır erbâb-ı mehabette

Semenderler gibi uşşâk da sükkân-ı âteşdir

ÖRFÎ

10- Dünyaya fayda verenler; sanma olur kâmil insan! 

Yılandan tiryak yapılır; zehir olur bazen derman! 

HARPUTLU İSHAK EFENDİ