Salih HİLMİ

BEŞİK

Yem atalım balıklara Pinokyo

Boğazlarına koca koca yemler

Zorlasın kursakları

Mürekkep denizlerinde fırtınalar çıkaralım

Sıkılırsak bir fırtına daha patlatalım

Bir doğudan bir kuzeyden

Aaa, hatırı kalmasın güneyin

Ya Batı?

O fırtına anası, zaten doğurur bir tane

Beşiğimizi şiddetli rüzgarıyla sallar

Şimşekler, yıldırımlar ninnimiz artık

Huzursuzluk yorganımız

Biz ortadoğuyuz mirim

Ne çok pinokyomuz var

Burunları uzar da uzar

Güleriz, severiz bu tahta kafaları

Çocuksudur sabıkan

Salıncaklarını hep bir dalga sallar

Zürafa yarışındadır pinokyolarımız

Yüksek topuk giyme sevdası nöronlarında

Saf pozları, Kırmızı Başlıklı Kız saflığı

Kurtlar, hain kurtlar “ham!” yapacak şimdi

Bir ayı da kenarda

Pay sevdası yüreğini sarmış 

Oyuncak ayıcık sandın, ama hep rolmüş

Şef, bu nasıl adalet?

Bir fili dağa yükledin, bir file dağ yükledin

Develer çekildi, artık fil harbi

Bana bir mandolin getirin

Şu kenarda şarkı söyleyelim

Zaman tükeniyor, atlar yorgun

Yeni oyuncular satranç tahtasında

Taşların azaldı Pinokyo

Burnun uzadı, uzadı

Ayağına dolanıyor

Kurbağa prenslerin öküze döndü

Bir daha bir daha oyun kurma sevdası

Ah bu tahta, oyun tahtası kan oldu hep

Pinokyo, Gepetto Usta geliyor

Elinde ateş

Kuklasını yaktı yakacak

Metehan FİDAN

KALDIRIMLAR DİBİNDE SARI ÇİÇEKSİN

Kaldırımlar dibinde sarı çiçeksin,
Gün yüzü göstermiyor karanlıkların,
Sigaramın dumanı mı tenine yapıştı,
Ayak bastı paralarını toplayalım,
Yıkandı kirli kan temiz nefsine,
Ve sura üfledi börtü böceklerin,
Ne sufi kaldı, ne yaşatan iman,
Yoksulluk gölgeni aştı,
Sabır suyu kaynadı,taştı…

Kaldırımlar dibinde sarı çiçeksin,
Seni koparmaya canı yanmaz kimsenin,
Bulanıkların kanı tersten akar,
İyimser mi sakıncalı, korkak mı,
Sarı sarı gülümse fukaralara,
Ekmeğin tadı gelir belki,
Taşın, toprağın nefis kokuyor,
Sür kelamı noksana vurana,
Tek eksik var, aşk kokulu ana…

Kaldırımlar dibinde sarı çiçeksin,
Yanına bir kırmızı ne de yakıştı,
Tarumar olmaya çağırırken seni,
Rüzgarı alevlenen, yorganı rahatsız,
Çilesi kamerin uyku sersemi,
Devrana gelmedi eşin benzerin,
Bu yüzden ağlıyor kaldırımların,
Koklayınca dağıldım, unuttum seni,
Ve şimdi hatırladım…
Kaldırımlar dibinde sarı çiçeksin…

Ali KARTAL

GARİP BİR ADAMIM BEN 

Soğuk kış nefesini sağıyor herkese

Ayaz gülümsüyor sabah akşam gökyüzüm

Istırabı yavaştan yudumluyor kalbim

Garip olmak ağır geliyor bedenime

Çöküp kalıyorum sağır ten kafesime

Ruhumu dağlar iki üç yüzlü insanlar

Beni bekleyin n’olur, günahsız yarınlar

Kendimi dinliyorum izsiz ve sessizce 

Osman KURBAN

BİTİŞ

Yağmur… İçimizi sızlatan,

Yağmur… Anılarımızı canlandıran.

Damlaların içindeki haz,

Yüzümüze vuran duyguların canlılığı.

Bulutların kapandığı…

Güneşin olmadığı…

Sadece göklerin yağdığı,

Rüzgârların ağaçları sızlattığı.

Karanlığa yakın,

Aydınlığa uzak.

Yok, mu bunun bir çıkışı?

Dökülen yaprakların sessizliği,

Bu yalnızlığın demeci.

Boşluktaki rüzgâr gibi.

Yaprakların toprağa varışı.

Bir müzikal şölen gibi,

Sonbaharın bitişi…

Behzat ÇOLAKOĞLU

ÇELİŞKİ SAĞANAĞI

Nefret ettiğimiz hisler var mesela veya duygular ya da duyular... Kendimizin bile bile oluşturduğu, yıkılmaz kaleler gibi olan alışkanlıklarımız var. Kaleyi yöneten komutan da biziz, kalenin dışındaki nefer de. Kale kapısındaki kilidi koyan da biziz, anahtarın sahibi de. Savaşı kazanan da biziz, kaybeden de. Normatif düzeni kuran da biziz, isyanı başlatan da. Harekat Ordusu mu gerekiyor yoksa hareketliliğe karşı bir direniş mi? Bu sistemin ana parçası olan dişlilerin dinamik haldeyken çıkardığı ses nasıl olur da, statik durumundaki halinden daha sessiz kalır? Bu duruma sessiz kalan da biziz, taraftar da. Holiganlık başka, oynamak başka, oynatmak başka, oynatılmak başka… Hepimizin birer rolü var istediğimiz şekilde oynadığımızı sanıyoruz madem öyle neden isteklerimiz bitmez? Başkası için mi istiyoruz yoksa egomuzu, başkaları üzerine inşa edip biz de başkalarını mı oynatıyoruz? Taktik, tiki tak şeklinde ilerliyor bu zamanda; o ona, o da ona pas atıyor buna  hiyerarşi diyoruz. İşte sistem budur. Bazen yükselirsin çoğu kez alçalırsın, bazen yukarıda kalırsın ve o zaman da alçaklaşırsın. Şimdi söyle bana nerede olduğun mu önemli,  yahut nerede görüldüğün mü? 

Gölgeler aleminde aynaların karşısında o şehvetli maskelerimizle raks ediyoruz. Eşlerimizi rastgele seçip, mühim olduğunu karşısındakine hissettirmeye çalışıyoruz. Sonra bir başkası geliyor, ona da aynı muamele. Bir şeyleri kazandığımıza inandırma kompleksine giriyoruz. Ve kaybettiğimizi görmemek için maskeyi hiç çıkartmıyoruz. Aman yüzümüz gözükmesin, eşlerimiz bilmesin yoksa ne ehemmiyeti var partner değiştirmenin? Ve dans devam ediyor. Sonra kukuletalı birisi geliyor ve müzik duruyor. Herkes yerini alıyor. Her şey unutuluyor, hatırı sayılmayan hatıralar kısa bir süreliğine hafızamızda yer ediniyor. Unutulmaya mahkumlar. Unutulmadık belki, ama mahkumuz bu hayata. Birileri ziyarete geliyor, ihtiyacını giderdiğini zannediyor ve bir nebze rahatlattığına inanıyor. Sonra onlardan da ümit kesiliyor. Yalnızlığın tek gerçek kurtuluş olduğuna inanıp savaşı kazandığımızı düşünüyoruz. Ve sonra tekrardan hatırlatıyor sistem, bu bir oyun… Savaşı kazanan da biziz kaybeden de... Komutan da biziz, nefer de, strateji de… Zaman da onların, mekan da, sevdiklerimiz de... Yalnızız…

        

             O anlasın diye yazdım herkes anladı 

          Ama kimse anlatamadı hiçbirini

       Öğrenemediler kimsesizliği 

      Kimse sizi öğrenemedi

      

Osman Tarık ÇETİNKAYA

GÜL BENİZLİ

Yine günler evlerine dağılıyor...

Geceler... Uykusuz geçeceğe benziyor.

Neden hep gece duyulur ahlar?

Nasılsa iyi kadınlar hep ağlar.

Onun düş kırıklıkları vardı

Boynundan omzuna dökülen...

Yaşayan dansların adıydı

Yaş ayan beyan dökülürdü gözlerinden.

Saçları... Hissedilmeye değerdi.

Onu anlatacak kelimeler kifayetsiz...

Zaten hiçbir zaman bilinmedi,

Gözleri mi, yoksa ruhu mu dipsiz?

Sanırım hep gelir hoşçakallar…

Kadın gidince kaç eşya ayaklanır?

Üç yüz yıl süren soğuk başlar.

Üç yüz yıl süren yalnızlık...

İçime döndüm yine kadın!

Ayrılmadım resminin başından.

Boğazıma takıldı yine adın,

Son kez söylüyorum nefes almak adına.

Unut desen de fark etmez,

Artık unuttum.

Unut desen de gelmez,

Artık gitti, umudum.