Osman Tarık ÇETİNKAYA

BİR YAĞMURA BAŞLAR GİBİ

Şimdi hatırlıyorum da çok geçmiş...

Uzaklara öyle dalmıştı kafeteryada,

O zaman sırılsıklam olmuştu,

Fiziksel olarak değil.

Sanki kafasının içinde dolaşmaya gelmişti,

Görmüştü, okyanuslar vardı gözlerinde.

Kelimeler... Kelimeler ona öykünmüş gibiydi,

Hem o şarkılar susunca da sevdi.

Sanırım her zaman hatırlıyordu,

En çok da boşluktan düşme hissine kapıldığında.

Hatta her sigara yakışında,

Boğazını yakan son dumanında.

Aşk,sandığı kadar mı ?

Hayır. Cesur adam işidir.

Bir yokluk düşün ki;

Nasıl bu kadar var olabilir ?

Zambaklar açmadı.

İçi yandı adamın,

Ama değişmedi gülüşü

Hatta yürüyüşü bile.