Osman Tarık ÇETİNKAYA

İNSANIZ YA

Kayıp gidiyor metropole senkronize hayatlar.
Çoğu zaman kör düğüm oluyor tüm umutlar
Sanırım daha çoklar insandan, insana bulananlar
Bu kentte her satırda bir bomba patlar !

Kaybedecek neyimiz kaldı ki dünyadan başka ?
Zaten onu da iyice benzetiyoruz kendimize.
Bir kurşunla diner mi o içimizdeki fırtına ?
En afilli kaşifin bulamadığı gönül mahzenimizde.

Zorla dilendirdiğimiz çocuklardır belki sokakların soluk borusu.
Duygular yağmura bırakıldığından ıslak.
Sokakta çare çaresizliğe tutuldu.
Ufak, titrek elleriyle geçiyor her gün bir aklı muallak.

Ömrümüz geçiyor bir akrep - yelkovan  yarışında.
Manzaralar gri bir şiir nazarında.
Batıyoruz her gün dibe bir sanatçının sanatında.
Bir de insan arıyoruz, kendimiz çok insanız ya.